29 Δεκέμβριος 2013

Είχα πάει για ψάρεμα ζαργάνας χθες και δίπλα μου ήταν 2 παιδάκια από Γερμανία. Το ένα μιλούσε Ελληνικά, όχι πολύ καλά, αλλά μιλούσε, μιας και η μαμά του ήταν Σπαρτιάτισσα. Χθες λοιπόν που ψαρεύαμε δίπλα-δίπλα, βγάζαμε πάλι συνέχεια ζαργάνες. Τα παιδιά λοιπόν δεν είχαν καταφέρει να βγάλουν, ενώ εμείς ριξιά και ζαργάνα. Μας κοίταζαν λοιπόν και ψιθύριζαν, σκέφτηκα πολλές φορές να τους δείξω, αλλά περίμενα να δω, θα ρωτήσουν? Η πρώτη ερώτηση έπεσε στην γυναίκα μου, αν βάζουμε μικρό αγκίστρι και του είπε λοιπόν: «Ναι βάζουμε μικρό». Εντωμεταξύ έρχονταν και κοίταζαν τι δόλωμα βάζουμε, χωρίς όμως να προσέξουν όλα τα εργαλεία. Ήταν για εμένα κάτι το μοναδικό, ότι 2 παιδιά από Γερμανία ήθελαν να μάθουν, αλλά δεν ρωταγαν και παρατηρούσαν πολύ καλά. Εγώ συνέχισα χωρίς να τους πω κουβέντα, όμως παρακολούθαγα κάθε τους κίνηση και μερικές φορές καταλαβαίναμε τι έλεγαν, μιας και προσπαθούσαν να πιάσουν ζαργάνα. Έλεγε ο ένας στον άλλον, « πιο γρήγορα το κάνει έχει ψιλά το καλάμι»… κτλ και εγώ και η γυναίκα μου θέλαμε να δούμε πόσο θα ψαχτούν, μιας και ότι τους άρεσε το ψάρεμα, έτσι όπως φαινόταν στα μάτια τους. Σε μια «φάση» και ενώ δόλωναν ψωμί και έβγαλαν μια ζαργάνα, κοίταζαν να βάλουν κάτι άλλο για να τις πιάσουν. Τους «έκοψε» να βάλουν από την ίδια την ζαργάνα. Δόλωσαν και μετά από λίγες ρίψεις, έβγαλαν την πρώτη και μετά μια δεύτερη. Αφού λοιπόν μας χαιρέτησαν μας είπαν ότι θα είναι και αύριο για ζαργάνες. Σήμερα (Τετάρτη 2 Οκτωβρίου), ξανά λοιπόν στο μέρος με τις ζαργάνες και ενώ αρχίσαμε να ρίχνουμε και τα ψάρια έτρωγαν καλά, « να σου» και βλέπουμε τους μικρούς μας φίλους μαζί με τον μπαμπά τους και ένα κουτί μπικατίνο. Είχε δουλέψει πολύ καλά η παρατηρητικότητα των παιδιών, χωρίς να τους πω κουβέντα. Αφού λοιπόν είπαμε τις καλημέρες μας με τα παιδιά και τον μπαμπά του ενός παιδιού, συνεχίσαμε να ρίχνουμε και η μια ζαργάνα έρχονταν πίσω από την άλλη. Αφού λοιπόν ετοιμάστηκαν τα παιδιά με το ολοκαίνουργιο τους δόλωμα και πιστεύοντας ότι μόνο αυτό έκανε την διαφορά, άρχισαν να ρίχνουν μαζί με τον μπαμπά τους. Εγώ, τους παρατηρούσα και πάλι διακριτικά αλλά με πολύ προσοχή μιας και ψαρεύαμε δίπλα-δίπλα, αλλά, «πάλι τίποτα…» είπα εγώ. Αφού λοιπόν έριξαν πάλι οι ζαργάνες χτύπαγαν το δόλωμα, ενώ εμείς βγάζαμε την μια πίσω από την άλλη. Τότε σοβάρεψαν τα πράγματα και έγινε αυτό που περίμενα. Χωρίς να έρθουν σε εμένα, πήγαν στην γυναίκα μου τα παιδάκια και έκαναν την εξής ερώτηση: « ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΛΑΘΟΣ?». Τότε κατάλαβα πόσο αγαπούσαν το ψάρεμα αυτά τα παιδιά και γέμισα πολλά συναισθήματα, γιατί πάλεψαν για αυτό που τους αρέσει πολύ… την θάλασσα! Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι 2 παιδάκια είχαν βάλει σκοπό να πιάσουν ζαργάνες τόσο πολύ, ώστε να κοιτάνε τι κάνουμε, να συζητάνε το πως το γιατί, …. κτλ. Αφού λοιπόν ρώτησαν, θα έπαιρναν όλες της απαντήσεις ώστε να φτιάξουν ένα εργαλείο για να πιάνουν ζαργάνες! Το άξιζαν! Γύρισα λοιπόν το καλάμι μου, πήγα δίπλα τους, όπου ήταν ο πατέρας τους και τους έδειξα τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν. Το έκανα με τόση χαρά, όσο δεν περιγράφεται. Είμαι πολύ χαρούμενος και εγώ και η γυναίκα μου που γνώρισα τα παιδάκια αυτά, τα οποία αγαπάνε το ψάρεμα και την θάλασσα και για αυτό θα γίνουν πιστεύω εξαιρετικοί ψαράδες. Θα τους δω και πάλι αύριο… πρώτα ο Θεός!